அசைவ நகைச்சுவை நேரம்! ஒரு பழமொழிக் கதை!

ஹரிஜி ஹாலில் உட்கார்ந்து மும்முரமாக கிரிக்கெட் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அவர் மனைவி ஹேமா சமயலறையில் சாப்பாடு தயாரித்துக் கொண்டிருந்தாள். அப்போது கல்லூரியில் படிக்கும் அவர்கள் மகள் அனு தன் கிளாஸ்மேட் ஒருவனுடன் வந்து, “அப்பா, இது சிவா, என் கூடப் படிப்பவர். நானும் இவரும் என் ரூமில் பரிட்சைக்கு ஜாயிண்ட் ஸ்டடியாகப் படிக்கப் போகிறோம்” என்றபடி தன் அறைக்கு அவனை அழைத்துச் சென்றுவிட்டாள்.
சிறிது நேரத்தில் ஹரிஜியிடமிருந்து “ஹே, ஹே” என்று வினோத சத்தம் வந்தது. சட்டென்று அனுவின் ரூம் கதவைத் திறந்து கொண்டு அவரிடம் வந்த அந்தப் பையன் சிவா, “என்ன அங்கிள், ஏன் இப்படி என்னவோமாதிரி சத்தம் பண்ணீங்க” என்று கேட்டான். அவர் பரிதாபமாக அவர் உதட்டுக்கு மேல் நாசித்துவாரத்தின் அருகில் உட்கார்ந்திருந்த ஒரு பூச்சியைக் காட்டினார். அது அவர் பார்க்கக்கூடிய இடத்தில் இல்லாததால், அவருக்கு அதைத் தன் கையால் ஓட்ட பயம் – ஒருவேளை மூக்குக்குள்ளேயே புகுந்துகொண்டால்?
“கொஞ்சம் அசையாமலிருங்கள் அங்கிள்” என்று சொன்ன சிவா தன் இரண்டு விரல்களை விட்டு அவர் நாசித்துவாரங்களை மறைத்து, இன்னொரு கையால் அந்தப் பூச்சியைத் தூக்கி எறிந்தான். அவரும் அவனுக்கு நன்றி தெரிவித்தார். அவன் மீண்டும் அனுவின் ரூமுக்குச் சென்றான்.

அப்போதுதான் அங்குவந்த அம்மா “அடுப்பில பால் காஞ்சிண்டிருந்ததுங்க – அதான் நீங்க கூப்பிட்டதும் வரமுடியலை. என்ன ஆச்சு?”என்று கேட்டாள். ஹரிஜி நடந்த சம்பவத்தைச் சொன்னார்.

“ஆமாம், யாருங்க அந்தப் பையன்?”

“சிவா, அனு கூடப் படிக்கிறவன். அனேகமா அனுவோட வருங்காலக் கணவன்.”

“அது எப்படிங்க தெரியும்?”

“ ஹூம், அவன் விரல்கள்ளே அனுவோட கூதிவாசனை வந்துது – அதான்…”

“அதுசரி, அது அனுவோட கூதிவாசனைன்னு உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்?”
{பழமொழி:- நுணலும் தன் வாயால் கெடும்.)……